(...) Neoliberalisme is gevaarlijk omdat het het slechtste in de mens naar boven haalt en het beste onderdrukt. (...) Solidariteit wordt een kostbare luxe en moet de plaats ruimen voor steeds tijdelijke coalities met als voornaamste zorg dat men er meer winst uit haalt dan de anderen. Diepgaande sociale banden met collega’s zijn daardoor nagenoeg uitgesloten, een emotionele betrokkenheid bij het werk zelf is er nog nauwelijks en al helemaal niet meer bij het bedrijf of de organisatie. Pesten was vroeger een probleem op de scholen, nu is het volop aanwezig op de werkvloer, als een typisch symptoom van onmacht, waarbij de frustraties afgereageerd worden op de zwaksten. Onderhuids leeft er angst, van faalangst tot ruimere sociale angst voor die al te bedreigende ander. (...)
Ik denk dat er wel een punt van waarheid in dit citaat van Paul Verhaeghe zit. Solidariteit is iets wat we nu slechts amper meer kennen. Vandaag stond ik aan een kraampje van Oxfam. Die mensen stonden daar de hele dag hun best te doen om producten te verkopen om armere mensen ook een kans te geven. En er waren zoveel mensen die het kraam voorbij liepen zonder het zelf maar een blik waardig te gunnen. Mensen die er hun neus voor ophaalden. Volgens mij door twee redenen, enerzijds is Oxfam vrij duur, anderzijds omdat het ieder voor zich is. Mensen denken enkel aan zichzelf. Diepe banden met collega's? Uitzonderlijk denk ik dat het wel nog voorkomt. Maar als puntje bij paaltje komt, sta je er vaak alleen voor. Pesten op het werk is iets waar we vandaag veel mee te maken krijgen. Op het werk. Op school. Via de sociale netwerksites. En het is inderdaad een teken van onmacht, zwakte. Mensen worden bang, bang voor elkaar. Bang om elkaar te vertrouwen. Bang voor het andere. En is dit wat we aan de volgende generatie willen doorgeven? Ik niet.
Lees hier zijn visie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten