Een scène uit de film die mij aansprak, was de scène waarin Oscar stierf. Op dat moment waren zijn ouders niet bij hem en toch wisten ze het.
Als ik ongeneeslijk ziek zou worden, zou ik proberen om de dingen die ik graag doe, nog eens ten volle te doen. Ik zou proberen om nog alles uit het leven te halen en veel tijd door te brengen met vrienden en familie. Ik denk niet dat het geloof mij zou kunnen helpen. Ik zou eerder boos zijn. Waarom bestaat dit? Waarom overkomt dit mensen? Waarom ik?
Ik vind dat Oma Rozenrood een goede uitleg geeft over God en het lijden. Hij lijdt wel lichamelijk maar weet geestelijk dat alles wel weer goed komt. Iedereen zou de kracht moeten bezitten om te blijven vertrouwen, ook in het onbekende. Uit de afbeeldingen die we moesten kiezen, kies ik deze van H.J. Eggen, genaamd 'Gekruisigde Christus' uit 1954:We zien Jezus die aan het kruis hangt maar toch kijkt hij naar ons. Hij laat het hoofd niet hangen maar heeft vertrouwen.
Ik ga akkoord met de opvatting dat er twee soorten pijn zijn. Lichamelijk en geestelijk. Ook ga ik ermee akkoord dat het beter is een God te hebben die lijdt en pijn doormaakt dan een God die nooit lijdt. Die staat verder van de mensen af.
Ik denk dat ik niet akkoord ga met de opvatting dat er niemand kan voor zorgen dat er geen lijden is, zelfs God niet. Als er een God is, waarom laat hij mensen afzien? Waarom laat hij onrecht toe? Is dat dan een goede God? Wanneer mensen in Zijn naam gaan moorden? Ik denk het niet.
Oscar gaat vrij 'goed' om met zijn naderende dood. Hij weet dat hij zal sterven en heeft zich hierbij neergelegd. Zijn ouders gaan minder goed om met zijn dood, ze durven het niet onder ogen komen. Dit is iets wat ik wel goed kan begrijpen, je eigen kind dat sterft, dat verwerk je niet zomaar. Oma Rozenrood vlucht voor haar gevoelens, ze vindt het erg dat Oscar gaat sterven maar kan er niet goed met omgaan. Pas in het einde van de film laat ze haar gevoelens werkelijk toe op de voorgrond. Het medisch personeel gaat enerzijds goed om met het nieuws maar anderzijds ook niet. Ze straffen hem bijvoorbeeld niet voor zijn grapjes en dat maakt dat het duidelijk is dat er een verschil is tussen hem en de andere kinderen. Wel zijn ze heel lief en laten ze hem veel toe waardoor hij ten volle van zijn laatste dagen kan genieten. Ik kan mij het best vinden in de reactie van Oscar hoewel ik niet zeker ben dat ik ook zo zou reageren als ik dat nieuws te horen krijg.
Ik kan er mij wel in vinden dat Oscar brieven schrijft, ook al schrijft er niemand terug. Hij kan zijn gevoelens eens uiten zonder dat hij hierbij commentaar krijgt. Hierdoor is hij ook minder bang om werkelijk te zeggen wat hij denkt en voelt. Het lucht op.
Het onderwerp wordt in de film licht gemaakt. Dit doordat er een heleboel humor verwerkt zit in de film. Bijvoorbeeld het zoenen met het Chineesje. Ook doordat Oma Rozenrood helemaal niet het type is dat sentimenteel zou worden en zich zou gaan hechten aan Oscar, ze ziet er helemaal niet zo uit. De scènes van het worstelen zijn ook zeer grappig voorgesteld maar toch hebben ze een diepere waarheid. Die sprookjesachtige benadering apprecieer ik wel omdat het toch, ondanks dat, duidelijk blijft waar het om gaat en wat er zal gebeuren. Onbewust ben je dat toch aan het verwerken.
In de film staat roze vrij centraal. Dit is een vrolijke kleur die steeds terugkomt. Ook blauw vinden we terug in de film, het meisje dat blauw kleurt. Misschien verwijzen deze kleuren naar jongens en meisjes.
'Enkel God mag me wakker maken.' Deze zin betekent volgens mij dat Oscar er zich volledig heeft bij neergelegd dat hij zal sterven en dat hij alles heeft gedaan wat hij nog wou doen. Hij komt opnieuw overeen met zijn ouders, met het blauwe meisje en hij heeft Oma Rozenrood. Hij heeft vertrouwen in wat zal komen.
God wordt in deze film voorgesteld als iemand die luistert en niet oordeelt, dit merk je aan de brieven. Hij is iemand in wie je kan vertrouwen en die er steeds is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten